وبلاگ باصری آنلاین نوشت:

قدیما یادت میااا....

گَپ تَفال می زدن ریچال می گفتن بچه ها
مانم هی می خندیدیم به گَپاشون یادت میا
لَنـتَری می گفتن وهِرهِر وکِرکِر خندشون
تا او وقت نشنفته بودیم خودمون یادت میاد
پسر مهد مراداسمشه هِشتن مهدعلی
چوبـشی سربرید وداد نذرمون یادت میا
ایشوم بارکرداومدیم تارسیدیم بغل سیاه
گلبسِ وحیدرقلی شدعیش شون یادت میا
دومبولوکچی اومدوساز نقاره شدبه راه
دوروز ودوشُو،همه مون شادمون یادت میا
مردهاترکه بازی وزن هامی رقصیدن رِقِس
تومون قری دخترهاخو رنگاشون یادت میا
هرزنی صدرنگ لباساش بودومژگان چارقدش
مردایم شلوار نوخو گیوه شون یادت میا
دیدن قوم وخویشا ،خاله ودایی،توعروسی
بابو ومامو وعمه وعمو مون،یادت میا
گاه گمون عروس اوردن بردنش خونه ی خِدِر
ایراد ماه بس برای پای اندازون، یادت میا
توقولی کُرسوزجلوی پای عروس قربونی شد
گلیم وجاجیم رنگی،حجله شون یادت میا
شُوشد وعروسی تموم شد .همه رفتن خونه شون 
عمه یه ننه نگه داشت خونمون،یادت میا

وبلاگ باصری آنلاین در جدیدترین مطلب خود نوشت:
سکوت بر همه ی صحرا سایه انداخته است . دستمال های رنگین در دستان تب کرده انتظار می کشند . رنگ از رخسار همگی بیرون تراویده است و شوقی عجیب می طلبد ، رقص دستمال ها بر آسمان دستان ، که  بر دیدگان آسمان نیلی صحرا می رقصند .
هوا به  درون کشیده می شود و لپ های همچون انار رسیده پر باد می شود  .  
زنان ایلاتی دور گرفته اند و جامه های رنگین ، از هر رنگی به تن آنان صحرا را از کرختی و سستی که بر او سایه انداخته ، می رهاند . همچون بوم نقاشی ، صحرا رنگین شده است و هر رنگ ، تن پوشی ست بر تن زنان ایلاتی و انتظار همچنان درون هر دستمال نشسته و نفیر ساز و نقاره می طلبد تا به خروش درآیند و غوغایی از جنس غرور مردان ایل به پا دارند .
مردان هر کدام سویی نشسته و انتظار آنان را می خورد . بیرق افراشته شده بر...

بقیه در ادامه مطلب...